بسم الله الرحمن الرحیم

زمین وجود تو به علم نیاز دارد ، یعنی اول باید مجاهده ی علمی کنی تا بعد با مجاهده ی عملی ، زمین وجود تو بارور شود . علم و معرفت اول به زمین وجودت ریخته می شود بعد احتیاج به گرمی وداغی دارد که آن را بپروراند . همان گونه که وقتی آب به زمین فرو رفت ، بعد احتیاج به نور آفتاب دارد تا با آن گرمای آفتاب ، دانه پخته شود و ثمر دهد . علمی که در ما ریخته می شود ، خام است باید با گرمای مشکلات ومصیبات و فشارها به پختگی برسد تا در وجود ما به ثمر بنشیند .  

بسم الله الرحمن الرحیم

تو اگر برای هدفی ارزشمند تلاش کنی و ..  تلاش کنی . مثلا برای اینکه به گنجی که در فلان مکان هست دست پیدا کنی ، برای ورود به آن اول باید دنبال کلیدش بگردی . یعنی اول کلید آن را می شناسی ، بعد با این علم می فهمی باید دنبال چه کلیدی بگردی . بعد از یافتن کلید باید بیاموزی چگونه وبه کدام سمت باید آن را بچرخانی تا در بازشود و به گنج برسی . همان گونه که علم واگاهی به تنهایی وبدون دست یافتن به کلید هرگز نمی تواند آن در بسته را باز کند و تورا به گنج برساند ، همان گونه هم  علم و آگاهی داشتن به اینکه ایمان کلیدی است که می تواند درهای بسته ی قلب تو را باز کند تا توبه عوالم وجودت راه یابی ، کافی نیست .

این علم و آگاهی فقط مقدمه ای است تا تو دنبال آن کلید وجودت بگردی ، وگرنه صرف اینکه تو یاد بگیری ایمان چیست و چه مراتبی دارد ؟ بدون حرکت وبدون داشتن ایمان هرگز دریچه ی قلبت به عوالم بالا باز نمی شود و تو همچنان در پشت در خواهی ماند . پس بعد از معرفت نفس و بعد از علم پیدا کردن به گنج درون ، تازه حرکت تو آغاز می شود تا به دنیایی بسیار وسیع پا گذاری .چنین علمی را خدا واجب کرده و برای پیدا کردن چنین علمی حتی باید تا نقاط دور سفر کنیم  تا آن را بدست آوریم  و نیز در حدیث است که : " اطلبوا العلم ولو بالصین "  طلب گنید علم را ، اگرچه در چین باشد .  

بسم الله الرحمن الرحیم

گویند به دلربایی وجذابیت صدای داوود <ع > صدا و آوازی نیست ، به قدری آواز او دلربا و دلنشین و موزون بود که هرکس می شنید در جای خود میخکوب می شد . از شنیدن آواز او ماهیان در دریا خیره می ماندند و از شنا باز می ایستادند ، پرندگان از پرواز باز می ماندند و در پشت پنجره اش جمع می شدند وبه آن گوش می دادند .حال هرکس در دنیا گوشش از غنا و آهنگ و موسیقی حرام پر نباشد ، فردای قیامت این آواز دلربا را خواهد شنید ، اما کسی که دائم گوشش را عادت  داده به غنا و آهنگ حرام ، کمترین عقوبتش این است که فردا از شنیدن آن صدای دلنواز و زیبا محروم می ماند. منظور از موسیقی حرام ، آن نوع از موسیقی است که کلا تو را از یاد خدا و آخرت می اندازد .< اتفاقا اکثریت به همین انگیزه به آن رو می آورند که ساعاتی در خیالات واوهام خود غرق باشند تا  دقایقی در خود فراموشی بسر ببرند >،وتو چه میدانی که تن دادن به این خوشی ولذت کاذبانه و زود گذر وهمی تا چه اندازه روح و جانت را از حیات طیبه دور می کند به طوری که بعد از پایان این گوش دادن هیچ رشد و بالندگی در جانت نمی بینی و این رفته رفته تو را از حقیقت درونت دور می کند و هر روز اشتیاقت به آن زیاد شده و ترک آن برایت عذاب می شود و همچنان در غفلت عمر می گذرانی و هر روز از خود <خود عالی > بیشتر فاصله می گیری  واز خود بیگانه وسر گشته  همچنان حیرانی !  تا آنکه با این سرگشتگی به عالم بالا منتقل می شوی و   ندای واحسرتا داری  ، لیکن چه سود ؟!

   بسم الله الرحمن الرحیم                       

شما وقتی مطلبی از این وب سایت را می خوانید ،زمانی می توانید ادامه مطلب را هم بخوانید که برای ورود به آن رمزی قرار نداده باشم ،حال اگر من برای ورود به ادامه مطلب رمز قرار بدهم ، فقط دوستان مورد نظرم می توانند با وارد کردن رمز به آن وارد شوند .قران می فرماید : " لا یمسه الا المطهرون " لمس نمی کنند آن را < قران را > مگر مطهرون وپاکان ، یعنی به بطن قران فقط کسانی که پاکند می رسند ، یعنی راز و رمز ورود به قران ، پاکی درون و مطهر شدن جان است . قران دارای چند بطن است ، اول لفظ وکتاب است ، بعداز آن کلام است ، بعد فرقان ، وبعد هم  قران . خداوند برای وارد شدن به بطن بطن قران ، رمز ورود گذاشته و فقط بندگانی می توانند به بطن قران وارد شوند که رمز ورود به این بطن را در یابند . شما رمز ورود به ادامه مطالب را اگر داشته باشید یعنی شما به این رمز آگاه و دانا هستید که می توانید رمز مورد نظر را بزنید و وارد شوید ، اما رمز قران را صرف دانستن آیات قران نمی توانی بدست آوری چون غیر از دانایی وآگاهی به آیات قران تو باید به دارایی در وجود هم برسی . شما اگر بخواهید با یکی از دوستانتان رازی را در میان بگذارید ، قطعا آن دوستی را انتخاب می کنید که با او صمیمی ترید و انس بیشتری دارید . خدا هم رمز ورود به قران را فقط در جان وقلب مطهرون گذاشته <قلب مؤمن عرش رحمان است > که با قران انس بیشتری دارند وبا قران دوست هستند و با آیات قران سیر و حرکت می کنند وبه آنچه قران می فرماید عمل می کنند وبه این ترتیب با قران انس می گیرند و با این انس وارد بر عوالم و زیبایی های قران می شوند ودر این لذت چشیدن ، در  اوج درایت و فهم به آرامش ویقین و باور می رسند که امروزه اکثریت ما این آرامش را گم کرده ایم و برای پیدا کردن این آرامش ، تا لب گور در آرامش کاذب دست و پا می زنیم .        

بسم الله الرحمن الرحیم

هر قدر در یک صحنه ی تصادف به جسم تو بیشتر آسیب برسد ، به همان اندازه اقامت وماندن تو در بیمارستان بیشتر است ،

هرقدر در صحنه تصادف با شیطان وگرفتار شدن در مکر او به روح و جان تو بیشتر آسیب برسد ،اقامت تو در بیمارستان برزخ بیشتر خواهد بود .

اعتقاد غلط وشکسته ی تو به مانند صندلی شکسته است ، زمانی بخواهی روی آن بنشینی ، می افتی . روی اعتقاد غلط و شکسته هم هر عملی بنشیند ، می شکند .چون اعتقاد شکسته ، قیافه درونی تو را می شکند، همان گونه که صندلی شکسته را  اول باید تعمیر کرد ، بعد روی آن نشست ، همان گونه هم اعتقاد شکسته را اول باید درست کرد تا بعد عمل بتواند روی آن بنشیند ، چون اگر با همین اعتقاد غلط بخواهی نماز بخوانی و روزه بگیری و حجاب کنی ، نه نماز ، نه روزه  ونه حجاب برایت جا نمی افتد . چون راز نماز خواندن و روزه و حجاب را نفهمیدی یا میل نداری نماز بخوانی یا هم اگر بخوانی در نماز حضور نداری . یا میل به حجاب نداری یا هم اگر حجاب کنی ، فلسفه اش را نمی دانی ، برای همین چون حجاب برایت جا نیفتاده پس در جاهایی هم که دیگران حجاب نمی گیرند، تو هم تحت تاثیر آنها هم رنگ جماعت می شوی و حجابت را بر می داری .حال اگر انسان دائم با این اعتقادات شکسته ، عبادت کند وشب با همین اعتقاد غلط بخوابد وبا همین خواب به عالم بالا منتقل شود ، خدا می داند فردا در چه عذابی گرفتار شود .    

بسم الله الرحمن الرحیم

ضمن تشکرو قدر دانی از نظرات ارزشمند شما عزیزان !  دوست عزیزی سؤال کردند که چگونه میتوان به باور وبه یقین رسید؟!  

 عزیزم تووقتی می خواهی لامپ اتاقت را روشن کنی ، اول باید کلید آن را بزنی ودر صورتی با زدن کلید ، لامپ روشن می شود که برق هم باشد ، حال اگر برق نباشد ، تو دهها مرتبه هم کلید را بزنی ، باز لامپ روشن نمی شود ،حال اگر برق باشد اما تو نخواهی کلید را بزنی باز لامپ روشن نمی شود .  پس هم باید برق باشد هم باید تو حرکت کنی وکلید مورد نظر را بزنی تا به روشنایی برسی . حال اگر ما برق را فرض کنیم > ایمان    وکلید را فرض کنیم >کلید وجود ، همان گونه که گفتیم برای روشن کردن لامپ هم باید برق باشد ، هم باید کلید را بزنی ، برای به باور رسیدن وروشنی وجود ، هم باید ایمان باشد هم باید عمل به تکلیف و وظیفه باشد . یعنی برق ایمان + کلید وجود که انجام واجبات است و ترک محرمات ، تورا به > روشنایی وجود می رساند .

ایمان و عمل صالح ، مکمل یکدیگرند . هرچه تو در تقویت ایمان خود بکوشی ، عملکرد تو زیبا وخالص تر می شود. هرچه عمل تو زیباتر شود ، مرتبه ی ایمانت بالاتر می رود وبه همین ترتیب جلو می روی تا به یقین می رسی . چون مطلب بسیار عمیق است ، اجازه دهید ادامه مطلب را در جلسه ای دیگر با عنوانی دیگر مطرح کنیم تا بهتر در جانتان بنشیند ، انشاء الله .   

بسم الله الرحمن الرحیم

اگر پله کان را وسیله ای بگیریم برای بالا رفتن ورسیدن به طبقه ای که مورد نظر تو است تا در آنجا به آرا مش برسی ، نماز را هم وسیله ای می گیریم برای بالا رفتن ورسیدن به منزلی که مرا به آرامش می رساند . حال اگر من برای رسیدن به آن طبقه ی مورد نظر که باید 100 پله را بالا روم ، دلم بخواهد فقط 50 پله را بالا روم ،یا 150 پله را  آیا به آن طبقه و مقصد مورد نظر می رسم؟

اگر کمتر از 100 پله بالا روم ، در همان پله ها حیران می مانم ومی نشینم واگر بیشتر از اندازه بالا روم ، به پشت بام می رسم وباز به مقصد نمی رسم . 

به همین ترتیب من اگر در نماز چهار رکعتی ، فقط یک رکعت آن را با حواس جمع بخوانم ، و یابا بی حواسی پنج رکعت بخوانم، این نماز اثر ونتیجه ی یک نماز چهار رکعتی را به من نمی دهد، ومرا به مقصد مورد نظر که بهشت است نمی رساند . آن نمازی مقبول است که کامل باشد و آثارش در من ظاهر شود . نمازی که بر من تاثیر مثبت نگذارد ، و برمن " تنهی عن الفحشاء " نکند، یعنی نتواند صفات رذیله را از من بگیرد و من بعد از نماز همان باشم که قبل از نماز بودم ،یعنی روح وجان من نتوانسته از نماز اثر بگیرد ، لذا نمی توانم رشد کنم و بزرگ شوم ومتعالی  شوم ، وقتی رشد نکردم و متعالی نشدم چه می شود ؟ نمی توانم به مقصدم که بهشت است برسم . 

بسم الله الرحمن الرحیم

در عالم دنیا وقتی دو درخت میوه یکی سیب ودیگری پرتقال ، با فاصله ی نسبتا زیادی در مقابل هم قرار گرفته باشند ، تو وقتی بخواهی به درخت پرتقال نزدیک شوی ، قطعا باید پشت به درخت سیب کنی وهر قدمی که به سوی درخت سیب می گذاری وبه آن نزدیک می شوی به همان اندازه از درخت پرتقال دوری !

 ما در طول مسیر زندگی ابدی خودمان ، هر قدمی که به سوی درخت طوبی برمی داریم از درخت زقوم دور خواهیم شد وهمین طور برعکس ، اگر به طرف درخت زقوم حرکت کنی صد در صد از درخت طوبی دور خواهی شد . شرط رسیدن به درخت طوبی این است که به درخت زقوم پشت کنی ، این حقیقت را هر عقل سالمی می پذیرد که نمی شود من به اختیار خودم وبا پای خودم

به طرف آتش بروم ودست در آتش کنم وبعد بگویم : آتش تو مرا نسوزان !  حرکت به سوی آتش یعنی سوختن و درد کشیدن . پس بنابر این رسیدن به درخت زقوم یعنی رسیدن به جهنم و سوختن ودرد والم ! ورسیدن به درخت طوبی یعنی رسیدن به زیبایی ها و شیرینی وراحتی بهشت ! خداوند این انتخاب را در اختیار ما گذاشته ، تابه کدام سو حرکت کنی ؟!