بسم الله الرحمن الرحیم

 امام باقر عليه السّلام مي‏فرمايد: پيامبر اكرم صلّي اللَّه عليه و آله و سلّم فرمود كه: روح الامين به من خبر داد كه آن خدايي كه جز او خدايي نيست هنگامي كه خلايق را در رستخيز نگاه دارد و نخستين و واپسين ايشان را گرد هم آورد در آن هنگام است كه جهنم را با هزار مهار بياورند و هر مهاري صد هزار فرشته خشن گرفته است و آن را بانگ و ناله و فريادي است، و ناله‏اي زند كه اگر خداي متعال عذاب آن را تا پايان حساب عقب نينداخته بود همه را از ميان مي‏برد. آن گاه از جهنم زبانه‏اي كشيده شود كه همه خلايق را خواه نيكوكار يا بدكار در برگيرد. در آن هنگام بنده‏اي نيست و نه فرشته‏اي و پيامبري مگر آنكه فرياد زند: پروردگارا! مرا، مرا [نجات بده‏] و تنها تويي كه مي‏گويي: پروردگارا! امتم را، امتم را. سپس بر روي آن پلي بنهند كه از مو باريكتر و از شمشير تيزتر است، و بر آن پل سه بازداشتگاه قرار دارد. بر روي بازداشتگاه نخست امانتداري و رحمت قرار دارد، و روي دومي نماز، و روي سومي حسابي كه خود پروردگار جهانيان كه معبودي جز او نيست حساب كشد. پس به مردم دستور دهند از آن پل بگذرند. نخستين بار، رحمت و امانتداري، آنان را باز دارد، اگر از آن جا نجات يافتند نماز ايشان را نگه دارد و اگر از آن هم جان به سلامت بردند انجام كار آنها با پروردگار جهانيان است و اين است مفهوم اين آيه شريفه كه: إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصادِ. مردم كه از آن پل مي‏گذرند گاهي پايشان مي‏لغزد و آويزان مي‏شوند و گاهي در جاي خويش استوار مي‏مانند و فرشتگان پيرامون آنها فرياد مي‏زنند: اي خداي كريم و اي خداي بردبار! چشم بپوش و به فضل خويش بدانها نگر و امانشان ده، و اين در حالي است كه مردمان چونان پروانه در آتش مي‏ريزند. و چون كسي به رحمت خدا از آن نجات يابد بدان بنگرد و گويد: ستايش خدايي را پس از نوميدي به فضل و رحمت خود از تو نجاتم بخشيد، همانا خداي ما بخشنده سپاس پذير است.

بسم الله الرحمن الرحیم

[1]- الصحيفة السجادية، دعاي 20 : "...اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ اكْفِنِي مَا يَشْغَلُنِي الِاهْتِمَامُ بِهِ، وَ اسْتَعْمِلْنِي بِمَا تَسْأَلُنِي غَداً عَنْهُ، وَ اسْتَفْرِغْ أَيَّامِي فِيمَا خَلَقْتَنِي لَهُ، وَ أَغْنِنِي وَ أَوْسِعْ عَلَيَّ فِي رِزْقِكَ، وَ لَا تَفْتِنِّي بِالنَّظَرِ، وَ أَعِزَّنِي وَ لَا تَبْتَلِيَنِّي بِالْكِبْرِ، وَ عَبِّدْنِي لَكَ وَ لَا تُفْسِدْ عِبَادَتِي بِالْعُجْبِ، وَ أَجْرِ لِلنَّاسِ عَلَى يَدِيَ الْخَيْرَ وَ لَا تَمْحَقْهُ بِالْمَنِّ، وَ هَبْ لِي مَعَالِيَ الْأَخْلَاقِ، وَ اعْصِمْنِي مِنَ الْفَخْرِ..."؛ ...بار خدايا، درود بفرست بر محمد و خاندانش و مرا از هر كار كه پرداختن به آن از پرداختنم به تو باز مى‏دارد، بى‏نياز گردان و به كارى بر گمار كه در روز باز پسين از من خواهى و روزهاى عمر مرا در كارى كه مرا براى آن آفريده‏اى مصروف دار و مرا بى‏نياز فرماى و در روزى بر من بگشاى و به نگريستن به حسرت در مال و جاه كسان گرفتار مساز و عزيزم دار و به خود پسندى دچارم مكن. مرا به بندگى خودگير و عبادتم را به عجب و غرور تباه مكن. و بر دست من، در حق مردم كارهاى خير جارى كن و كارهاى خير من به شائبه منت نهادن بر خلق خداى مياميز و از اخلاق متعالى بهره‏ورم دار و از نازش بر خويش در امان... .

[1]- الصحيفة السجادية، دعاي 20.

بسم الله الرحمن الرحیم

هرگز

بیماری اضطراب و یأس و افسردگی را

تجربه نخواهی کرد.

علت اصلی اضطراب و افسردگی،

نشخوار خاطرات گذشته و

مرور مدام تصاویر مُرده است.

بسم الله الرحمن الرحیم

همه می دانید آن فصلی که بذر را می‌ريزند چه موقع است؟ بهار است. جوانی، بهار زندگی است. چهل‌سالگی تابستان ماست، بعد از چهل چی؟ پا‌ييز و زمستان است. نمی‌خواهد اثبات عقلی بکنيد آن‌هايي که چهل‌شان گذشته می‌فهمند پاييز يعنی چه؟ آن‌هايي که پنجاه‌شان گذشته زمستان را می‌فهمند يعنی چه؟؛ يعنی تا چهل‌سال بار دادی دادی؛ ندادی ببخشيد از بار خبری نيست، نمی‌گويم محال است.

ولی در چهل سالگی کلی علف‌های هرزه بايد وجين کنی  بريزی دور...؛ چون دانه ضعيف شده، بعد از وجين علف‌های هرزه بايد بروی کود بياوری کم کم زمين وجودت دوباره سبز شود و در تابستان بتواند بار بدهد.

بسم الله الرحمن الرحیم

رسول اکرم (صلی الله علیه و اله) فرمودند:

نیک کردار باش و از کار بد بپرهیز ببین میل داری دیگران در باره تو چه بگویند همان طور رفتار کن و از آنچه نمی خواهی در باره تو بگویند برکنار باش.

نهج الفصاحه

بسم الله الرحمن الرحیم

 آمدیم به دنیا تا بذرهای انسانی خود را در زیر خاک بندگی پرورش دهیم و انسان شویم. همان گونه که دانه پرتقال تا دانه است، بالقوه پرتقال است یعنی پرتقال واقعی نیست و زمانی به فعلیت می رسد و پرتقال واقعی می شود که آنچه در درون خود (طعم و مزه و رنگ و بو) و تمام آن موادی که دارد را از درونش بیرون  بریزد.
دانه ی پرتقال تا زمانی که دانه است، کسی میل ندارد آن را بخورد؛ اما اگر در زیر خاک برود و تاریکی و گرما و فشار و نمناکی خاک را تحمل کند و آنچه در درون دارد را آشکار کند و ظهور دهد، تبدیل می شود به درختی پر از میوه هایی خوش آب و رنگ که همه از خوردن آن لذت می برند.
 خداوند در درون انسان بذر انسانیت را قرار داد و به او اختیار داد تا به دلخواه خود زیر خاک بندگی روند تا این بذر انسانی را در خود پرورش دهد، منتها فقط عده ای پذیرفتند و در فشار و سختی خدا را طاعت و بندگی کردند و در زیر خاک بندگی پرورش یافتند و درخت انسانی آنها شکوفا شد و رنگ و روی انسانی گرفتند و فرشتگان طالب آنها می شوند، خب حال اگر کسی نخواست در زیر خاک بندگی برود، چه می شود؟ انسان محشور نمی شود و...

بسم الله الرحمن الرحیم

گفتیم هر کدام از ما دو من داریم  (من عالی، من دانی) شما وقتی در جلوی آینه می ایستید، خود دانی تان را می بینید که یک شکل و هیکل و یک قد و قامت است. خود عالی واقعی شما آن روحی است که می اندیشد؛ یعنی شما آن خودی هستید که می اندیشید و هر چه اندیشه کنید، همان هستید. وقتی خداوند بنده ای را دوست داشته باشد برای به سعادت رسیدن او اندیشه های خوب را در او می پروراند و گاهی او را دچار مصیبات و مشکلاتی می کند تا خود واقعی اش را پیدا کند.  انسان ها برای طی کردن مسیر زندگی احتیاج به همدم دارند. زن و مرد مکمل یکدیگرند و با ازدواج کردن می توانند این مسیر سخت را طی کنند و به کمال برسند.  گاهی خدا برای اینکه ما را رشد دهد و به کمال برساند در مقابل ما همسر بداخلاقی قرار می دهد تا ما را در این فشار و سختی امتحان کند و بالا بکشد..

ادامه دارد...ان شاءالله

بسم الله الرحمن الرحیم

 به دنبال هر کاری که شما انجام می دهید، آثاری نمودار می شود. وقتی موادی که حاوی آهن و ویتامین است را مصرف می کنید، بعد از مدتی می بینید که دیگر کمبود آهن ندارید. گفتیم که روح برای اینکه رشد کند و متعالی شود باید غذا بخورد، حال ما از کجا بفهمیم که روح ما غذا خورده و رشد کرده؟ شما وقتی آثار غذا و آب و ویتامین ها را در جسمتان می بینید. از اینکه موهایتان رشد می کنند و چشمتان کم سو نشده و در استخوان بندی و هیکل موزون هستید، از روی این آثار می فهمید که جسم تان غذا خورده.. روح هم وقتی در میدان های مختلف زندگی وقتی میدانی پیش می آید که باید صبر کند یا عفو کند، می بینی صبور  است و آنجا که باید عیب کسی را بپوشاند، ستاری می کند و خیلی راحت چشم پوشی می کند و از لغزش و خطای دیگران می گذرد، اینها نشانگر است که روح به غذای معنا رغبت دارد و غذای  مورد نیازش را خورده..

ادامه دارد.. ان شاءالله

بسم الله الرحمن الرحیم

 شما برای خوردن یک قرمه سبزی چه همه نیرو به کار می برید تا تهیه شود.
اما غذای روح را فقط کافی است با یک باور و یقین قلبی به جانت بدهی تا جانت را نورانی کند.
 شاید برایتان اتفاق افتاده که با سوء تفاهمی در معرض تهمت قرار گرفتید و  با ناسزاگویی و دعوا کینه ی طرف را به دل گرفتید.
این کینه به دل گرفتن، سمی است که به جانتان ریخته اید...؛
اما اگر با یک باور قلبی طرف را عفو کنید و بدانید که اگر شما عفو کنید، خدا هم شما را عفو می کند و شیرینی و لذت این عفو و گذشت را به کامتان می دهد و  بعد از این عفو خواهید دید چقدر روحتان بزرگ شده و درکتان بالا رفته...
پس "عفو" یکی از غذاهای بسیار مقوی روح است که فقط کسانی می توانند این غذای روح را بخورند که از #بوی_خوش عفو، خوششان بیاید؛
وگرنه کسی که از خورشت بادمجان بدش می آید؛ هر چه از خواص بادمجان هم برایش بگویی، باز رغبت به خوردن ندارد..
حال روح ما چگونه به خوردن غذای معنا رغبت پیدا می کند❓
 

بسم الله الرحمن الرحیم

#خوردن_قرآن
گفتیم خداوند در عالم طبیعت انواع غذا قرار داده و ما برای تغدیه ی جسممان باید آن ها را بخوریم نه فقط تماشا کنیم.
 روح برای رشد کردن باید حقیقت قرآن را بخورد نه فقط لفظ قرآن را بخواند.
خواندن لفظ ظاهری قرآن فقط به زندگی ما برکت می دهد و دیگر غذای روح محسوب نمی شود، شناخت و عمل به آنچه قرآن به ما دستور داده، غذای روح است. همان گونه که پزشک برای بیماری ما نسخه می پیچد و ما در ساعتی مشخص باید داروهایمان را بخوریم. قرآن هم نسخه ی وجودی ماست که خداوند به ما عنایت فرموده و ما باید در تمام میادین زندگی مو به مو به دستوراتش عمل کنیم تا تاثیراتش را بر روحمان ببینیم.