بسم الله الرحمن الرحیم

شاید شما هم شنیده اید که در مسابقه ی بین خرگوش و لاک پشت ؛  خرگوش به سرعت از لاک پشت دور شد و به این تند رفتن خود مغرور شد و به تصور اینکه لاک پشت هرگز نمی تواند به او برسد ؛ ساعتها در گوشه ای خوابید و لاک پشت که آرام آرام به جلو پیش می رفت از او عبور کرد و پیروز شد .

اگر تو در مسیر و راه خدا ، گاهی به مانند خرگوش تند حرکت کنی و در ماه رمضان ،روزه بگیری و چندین ختم قران داشته باشی و در جلسات معارف شرکت کنی و در خواندن نماز شب و مستحبات و کسب فضایل  و... سرعت بگیری و بعد از مدتی به این همه داشته ها و عبادات خود مغرور شوی و فکر کنی که دیگر از ما بهترانی ! و بعد از ماه رمضان قران را ببندی و در خواندن نماز کوتاهی کنی و در هر مجالس پایکوبی و رقص و فلان و بهمان شرکت کنی و ترک عبادات کنی و در این قطع و وصل شدن آنقدر بایستی تا عاقبت وقت و مهلت تو در دنیا به پایان رسد و... شکست خورده و " الیه راجعون "  

اما اگر به مانند لاک پشت پیوسته و آهسته آهسته به سوی قله ی سعادت حرکت کنی و دائم در حرکت باشی ؛ نه در عبادات تندروی کنی و نه از حرکت بایستی ( نه افراط داشته باشی و نه تفریط ) بلکه پی در پی و آهسته به طرف جلو پیش روی و در راه رسیدن به آن قله ی سعادت ، از هیچ دست اندازی نهراسی و در چاله ی گناه پایت نلغزد و زمین نخوری ؛ بالاخره به سلامت به سوی او باز می گردی و  " الیه راجعون " .

بسم الله الرحمن الرحیم

فرض کن امسال سال آخر عمر تو است ؛ این یک سال آخر عمرت را می خواهی چه کار کنی ؟!

یک سال آخر عمرت را بیا همه چیزت را بده به دست یک مهربانی که مهربون تر از او توی عمرت هرگز پیدا نمی کنی . اون مهربان ، خدایی است که تو را دوست دارد و خیر تو را می خواهد . او تو را از خودت هم بیشتر دوست دارد ؛ چرا ؟ چون تو بنده ی او هستی .

تو وقتی یک لباس برای خودت می دوزی ؛ این لباس را بیشتر دوست داری تا لباسی که دوخته و آماده خریدی . خدا ی متعال ما را خلق کرده و خالق ماست و آنچه خلق کرده را هم دوست دارد . حالا خودت بگو اگر گوشه ای از این لباسی که دوختی ؛ پاره شود ، تو آن را دور می اندازی ؛ یا آن را رفو می کنی ؟

 خداوند مهربان تو را با عشق آفرید و هر چند هم که اذیت کنی و مخالف امرش عمل کنی ؛ باز هم تو را دوست دارد و در مسیر راهت کسانی قرار می دهد که تو را پند و اندرز دهند تا به سویش برگردی و پوزش طلبی . تا قعر جهنم هم که رفته باشی ؛ باز با مهربانی صدایت می زند و برایت پیام می فرستد . ( در سوره بقره آیه 186)  می فرماید : "و اذا سألک عبادی ....."  و چون بندگان من از تو در باره ی من بپرسند همانا من به آنها نزدیکم و دعای دعاکننده را وقتی که مرا بخواند پاسخ می دهم ، پس آنها نیز دعوت مرا اجابت کنند و به من ایمان بیاورند ، باشد که راه یابند" .و نیز می فرماید که بگو به بندگانم  " انا الغفور رحیم "   من مهربان و آمرزنده هستم .

در ادامه مطلب با ما همراه باشید ... 

بسم الله الرحمن الرحیم

گندم بعد از فشار کشیدنها و آرد شدن و در تنور رفتن و پختن و نان شدن ، تازه قرب پیدا می کند که به معده ی انسان رود و با خون او یکی شود و این اولین قدم اوست تا بقیه ی راه را به همراه انسان سیر کند و برود .

انسان بعد از وارد شدن در شریعت و طریقت و بعد از کلی فشار کشیدنها و تحمل سختی ها ، به اسماء الهی متخلق می شود و تازه قرب پیدا می کند که با امامش معیت پیدا کند و با امامش همراه شود و حرکت کند و تازه این اولین قدم اوست برای بالا رفتن و صعود به عوالم وجود ! 

نان بعد از پخته شدن اگر خورده نشود ؛ کم کم بیات می شود و کپک می زند و هیچ انسانی دوست ندارد ؛ نان کپک زده را بخورد .

انسان بعد از ظهور دادن اسماء الهی اگر خود را صاحب کرامات و خیرات ببیند و به خود مغرور شود و یادش برود که او غنی مطلق است و این فقیر محض ! و خود را غنی ببیند و به مشیّت خدا و  آنچه خدا برای او مقدر کرده راضی نشود و با امامش معیت پیدا نکند ؛ تمام تلاشهایش هباء منثورا می شود و به هدر می رود ؛ هرچند که صاحب کرامات و مستحبات و مستجاب الدعوه و... هم باشد ،

 اما به نان کپک زده ای می ماند که هر چند روی آن را با خامه و ژله و ....  تزئین کنند با خوردن اولین لقمه می توان فهمید چقدر بد بو و متعفن است .

بسم الله الرحمن الرحیم

یکی پرسید : این فنج ها ی در قفس چه هدفی از زندگی دارند ؟ از صبح تا شب فقط آب و دانه می خورند و در این قفس تنگ از این گوشه به آن گوشه می پرند و فردا باز دوباره همین آب و دانه ی تکراری را می خورند و.. واقعا به چه هدفی زنده اند و زندگی می کنند ؟ !

متأسفانه عده ای از ما انسانها درست مانند این فنج ها ، بی هدف صبح را به شب می رسانیم و فردا باز چشم باز می کنیم و در فکر همین آب و دانه ی دنیای خود هستیم و قدمی هم بالاتر از این قفس بر نمی داریم و از لانه ی خود دور نمی شویم . تنها فرق ما با فنج ها در این است که قفس ما آدم ها خیلی بزرگتر از فنج هاست و آب و دانه مان هم متنوع تر است ؛ تازه فنج بی ادعاست و به زیبا بودن قفسش نمی نازد ؛ اما ما به ویلایمان می نازیم  و بزرگی قفسمان را توی سر این و آن می زنیم و به آن مغروریم . در حالی که این وسعت زمین و این همه آب و دانه های رنگین و متنوع در چشم اهل معنا و اهل دل ، اصلا عددی نیست و بسیار کوچک به نظر می آید . فنج اگر شب تا صبح در قفس است و بدون هدف عمرش را می گذراند ؛ عیب نیست چون او که عقل ندارد ؛ اما من و شما که اشرف مخلوقات و صاحب عقل و اندیشه هستیم و خداوند ما را بی هدف خلق نکرده ؛ اگر بی هدف صبح را به شب برسانیم ؛ و دلمان را به این چند روزه ی دنیا خوش کنیم ؛ برایمان عیب است و ....مصیبتی بالاتر از این نیست که به این قفس بودنمان راضی و مغرورشده ایم ! 

بسم الله الرحمن الرحیم

وقتی تو در خیالت و در ذهن جزئی خود چیزی را می پرورانی که آن برای تو مکروه و ناپسند جلوه می کند ؛ وقتی در عالم خارج با آن رو به رو می شوی ، از آن اکراه داری و می خواهی از آن فرار کنی و بودن آن در کنا ر تو ، تو را می رنجاند . چرا ؟ چون خیالت آن را برای تو مکروه جلوه داده و تو آن را باور کردی ؛ لذا تو آن را زشت می بینی و هر چقدر هم که او زیبا باشد ، چون تو با عینک بد بینی به آن نگاه می کنی ؛ صفات او را معکوس و بد می بینی . او خیرخواه است ؛ اما تو او را شرّ می بینی ، او زیباست ، تو او را زشت می بینی ، او می خواهد به تو نزدیک شود و خیری را به تو برساند ؛ اما تو که در درونت از او کینه داری با بدبینی از او فرار می کنی و اگر هم او به تو خیری برساند ؛ تو آن خیر را به دیده ی بد می نگری و در خیالت تصور می کنی او می خواهد به تو آسیب برساند با او دشمنی می ورزی و از او متنفر می شوی و این تنفر رفته رفته شدت پیدا می کند ؛ تا جایی که با کوچکترین تلنگری از طرف او ( هر چند هم که حق با او باشد ) مثل اسپند از جا می جهی و می خواهی او را آتش بزنی . یعنی این تنفر درونی تو ، عاقبت در جایی به عیان خودش را نشان می دهد و طرف ناباورانه ، به عینه مشاهده می کند که تو تا چه اندازه در دل از او کینه داشتی و او بی خبر از همه جا دوستدار و خیرخواه حقیقی تو بود و.... 

بسم الله الرحمن الرحیم

آب وقتی به نقطه ی جوش رسید ؛ می توان با آن یک چای خوش طعم را دم دهیم ، اما اگر آب به نقطه ی جوش نرسد و با آن چای را دم دهیم ؛ یک چای بسیار بد بو و بی مزه خواهیم داشت . توحید ولایی آبی است که به نقطه ی جوش رسیده و تو و اسماء درون تو را می پزد . همان گونه که با هر آبی نمی توان غذا را پخت و آب باید طیّب و طاهر و گوارا باشد . آبی هم که اسماء دورن تو را می پزد ؛ باید ولایی و همراه با بلا باشد تا تو را به پختگی و نزج برساند و غیر از مسیر توحید ولایی هیچ سالکی نمی تواند به این پختگی و صیرورت و شدن و گردیدن برسد .  

بسم الله الرحمن الرحیم

عشق داشتن به عالم پایین و تپیدن دل برای این است

که تو از این تپیدن دل ،آن عشق بالا را بجویی و ...

اگر تو با شکست در یک عشق ، از آن عشق مجازی عبور کنی ؛ روح تو می یابد که عشق بالاتر ی هست و تو باید به آن برسی . 

دل تو  همیشه برای رسیدن به آن عشق بالا همچنان می تپد ؛ اما تو با وصل شدن به عشق های مجاز ، آن تپیدن را از تپش انداختی

و دل ،  دیگر برای عشق بالا شوری ندارد و در همین عشق پایین مانده و زندانی شده و به آن هم قانع است ؛ چون تصوری از عشق بالا ندارد و 

اصراری هم ندارد که به آن برسد ؛ لذا در همین می ماند و از شیرینی و لذتی که در عشق واقعی هست تا ابد می ماند .

بسم الله الرحمن الرحیم

گناه کردن آسان است ؛ چون در سرازیری رفتن آسان تر است تا از بلندی بالا رفتن .

با گناه ، بر زمین وجودت نزول و سقوط می کنی و با خواری تا اسفل السافلین پایین می آیی .

اما با ترک گناه ، بر قله و بلندای وجودت قدم می گذاری و فرشتگان با عزت تو را همراهی می کنند و بالا می برند .

بسم الله الرحمن الرحیم

زمانی که تو به آشپزخانه می روی و در حال پخت غذا هستی؛ باید دائم مراقب غذایت باشی تا نسوزد . یعنی غذا تا زمانی که خوب پخته نشده ؛ احتیاج به مراقبت کامل دارد ، اما رمانی که پخته شد دیگر مراقبت نمی خواهد . انسان تا زمانی که در مسیر سلوک حرکت می کند تا به انسانیت برسد ؛ تا زمانی که هنوز انسان نشده ؛ باید دائم مراقب افعال و حرکات خود باشد . اما زمانی که به مقصد رسید و پخته شد ؛ دیگر احتیاج به مراقبت ندارد چون به امام نور رسیده و بقیه ی راه را با امام همراه می شود و امام او را می برد .

 در ادامه مطلب با ما همراه باشید.... 

بسم الله الرحمن الرحیم

براستی که مرد هرگاه بمیرد ، مردم گویند : چه بر جای گذاشته ؟ و فرشتگان گویند : چه پیش فرستاده است ؟...

(رهنمودهای امام علی علیه السلام به من )